nieuws / Werken op het land

Het was alweer een aantal jaren geleden dat ik voor het laatst op de Lepelaar had gewerkt. Het moet met het wortelen rooien geweest zijn dat ik de dag daarvoor in paniek werd opgebeld door Jan dat er toch echt nog iemand op de trekker nodig was en of ik niet voor een keer nog naar ’t Rijpje wilde komen om te helpen. Dat moet inmiddels ongeveer 4 jaar geleden zijn geweest.Afgelopen zomer heb  ik mijn toenmalige werkgever gedag gezegd om een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan; het maken van een wereldreis. Om de tussenliggende tijd te overbruggen, en om nog wat extra geld te verdienen besloot ik mijn carrière bij de Lepelaar maar weer eens nieuw leven in te blazen.

Ik werkte er tijdens de oogsttijd, van eind augustus tot half november. Ook na terugkomst in mei 2008 ben ik weer actief als werknemer bij de Lepelaar, wederom op tijdelijke basis, een nieuwe baan in het onderwijs ligt per 1 augustus in het verschiet.

Hoe is dat nou, na zo veel jaren terug op de kleigrond? De eerste vraag die in mij op kwam was of mijn knieën het nog wel aan zouden kunnen al dat kruipen op de knietjes. Van kool oogsten in de herfst tot wieden in het voorjaar, ik wist dat ik vele uren kruipend op harde kleigrond zou doorbrengen. Gelukkig viel het mee, de mechanisatie is niet aan de Lepelaar voorbij gegaan. Een draaiende koolband beweegt vlak boven de kool voor je uit om de gesneden kool op te leggen zodat het in een handeling op de wagen belandt, het leverde de Lepelaar nog een kiekje op in het National Geografic magazine.

Het wieden is een stuk minder vervelend geworden dankzij de inzet van het wiedbed, het is een bijna comfortabel werkje geworden bijbruinen in de zon en gezellig kletsen rijdend achter de trekker. Het is wel jammer dat je maar eenzijdig bruin wordt, en de constante herrie van de trekker die de landschappelijke stilte verstoort. Maar de knietjes worden ontzien en het is erg gezellig zo met 8 man op een rijtje, met aan de ene kant een discussie over embryoselectie terwijl je zelf verwikkeld bent in een discussie over welke radiozender er in de trekker nou aan moet staan en waarom. Ik begin me al bijna oud te voelen nu ik de voorkeur krijg voor Arrow Classic Rock boven Radio 538.

Het personeelsbestand is, net als de mechanisatie, met zijn tijd mee gegaan. Waren het vroeger in mijn beleving vooral idealisten met een grote overtuiging voor de biologische werkwijze, nu zijn dat vooral jongeren uit de buurt die hier werken. Dat kan twee dingen betekenen, of er zijn geen bio-idealisten meer of ze zijn niet meer zodanig herkenbaar. Hopelijk dat laatste en zijn de idealisten ook met hun tijd mee gegaan, het geiten wollen sokken gehalte is nagenoeg tot het nulpunt gezakt, maar het werkplezier is er niet minder om. Ik denk dat de meeste scholieren hier ook blijven werken omdat de sfeer goed is en dat er nog normaal Nederlands wordt gesproken zonder Oost-Europese tongval. En dat er thuis dan gewoon bespoten supermarktgroente wordt gegeten doet dan niet ter zake, zolang ze de biologische worteltjes maar uit het onkruid houden, dan komen de idealen wellicht nog op latere leeftijd.

Reinout Schrijver